If mending a broken heart is like solving a math equation, definitely it would be easier for someone like me (a mathematician as what my classmates called me wayback highschool and college days)
I'm best in trigonometry, physics, statistics, anything that has to do with numeric symbols, calculating figures and providing solutions to seemingly tough math problems.

But there's one thing im not good at..
honestly, i'm not good at moving on..

How I wish it's like a dyslexia than can be corrected with reading again the lines. It's not.
It took me three years to be completely healed from my first break up.
My excuse back then.. it was the first and nobody told me that it would hurt like hell..
the worst part.. no one taught me how to prepare for the transition of being committed to going solo again.
My mistake.. I gave much and stepped one foot ahead..

Then out of a blue, just last year, the second one came with promises sprouting from his lips.
That time, I was thinking i shouldn't expect too much so it would not hurt if we parted ways.
Within me was the excitement to be reborn with new love and admiration..
This love illusion kept dragging me back to him.
But life has always been tricky to me.. he cheated on me..
and i did the same on him..
My mistake.. I trusted too much and too fast..

I moved on but not completely over with the painful experience.
Still trying to convince myself that I should not generalize that all men were like him..
that i just stumbled with a wrong guy..

Then another one came unexpectedly..
It didn't go far to a relationship.
I am still mesmerized with the feelings, albeit I resigned to fact that it will be requited.
It is as close to being in love..
Yet, i decided to move on and say bye-bye to that delusion of him smiling back at me.

Some can quickly jump into another relationship recklessly.
In my case, time seems to slow thrice when I decipher what-went-wrong scenarios.
Love has its own timeframe.
and we should not hurry things..
you should not hurry my feelings..

Di na binabalikan ang lahat ng nakalipas na,

ang mga bagay na niluma na ng panahon,
ang mga pangakong pinarupok ng mga taon,
ang mga alaalang unti-unting nababaon sa limot..

Di na dapat nililingon ang mga taong napako sa kahapon,
ang mga dating sinusulyapan at hinihintay
ang mga di karapat-dapat na nakatanggap ng pagpapahalaga
ang mga nagdulot ng maling pag-asa at kabiguan
ang mga manhid at walang pakiramdam
ang mga hindi marunong humingi ng tawad sa mga nasaktan nila

Bakit pagbubuksan ang isang pusong ikinadena ng nakaraang pagsuyo?
Kung mayroon namang naninikluhod na damdaming malayang magmahal.
Di na dapat pinagninilayan kung anong tama.
Ang mahalaga ay nandiyan na.
Bukas-palad na idinudulog ang kalingang matagal nang inaasam.

Wala na dapat pag-aagam-agam kung kaninong kamay ang aabutin.
Di na kailangang mamili,
Kung wala namang pagpipilian.

Di ba mas makatarungan na iparamdam din sa isang tao
ang sakit na siyang unang nagpadama?
Subalit may mga bagay na di na napapalitan pa.
Tulad niya na di na dapat iniisip pa.

Hindi na dapat, di ba?

Aminado ako, binura ko halos lahat ng posts ko tungkol sa isang tao.
yun ay dahil akala ko makakawala ako sa pag-iisip sa kanya..
pero sa pagkakataong ito, iisang pangalan lang ang umuulit sa utak ko.
at para sasabog ang isip ko.

pero kailangan na kitang pakawalan sa isip ko.. para mabuo ulit ako..

This is a happy day..
at last, I returned and attended the worship service of  LBBC, my eLbi church.. i was kinda nervous and excited to see my mentors and churchmates. I followed Kuya Aying (close friend of mine) heading the church door and as I opened it, i kept telling myself, "this is it!"..

It felt so good to be back and surrounded by people who readily welcomed me after my long awayness.
I can't put into words the excitement and euphoria seeing everyone raised a smile and wanted to hug me .. That was really priceless and worth the visit. i felt my heart was beating thrice at a time.

"Ok na po ako.", i answered then smiled when my mentors (worship leaders) asked how i have been. i could not gratified their curiosity but i believed those 4 words were enough to tell the complicated backstory of my absence.

Ang shades ay ginagamit kapag maaraw dahil nasisilaw tayo.. Pede ring pangporma, para magmukhang sosyal..
Ang iba nagsususot ng shades para di sila makilala ng mga tao..
Ang ilan naman para ipakita na DG o Rayban ang brand ng suot nila..
May iba din naman na nagse-shades para di malaman ng iba na puyat , walang tulog, malaki ang eyebag, pugto ang mata dahil sa pag-iyak o kaya naman umiiyak na pala..
Malaking bagay din pala ang pagsusuot ng shades, naikukubli nito kung anong ayaw ipakita ng mga mata..

Naisip ko agad pagdating ng dorm na gawin ang unang blog ngayong taon kahit nilalagnat.
Masasabi ko na malungkot ako habang isinulat ito pero hindi nito maisasalamin kung gaano kabigat ang nararamdaman ko. Ito ang blog na di ko pinag-isipan. Hahayaan ko na lang. Free association kumbaga.

Hindi ako depressed. Naiintindihan ko na ang pag-aaral ko ng MA Psychology, tinatanggalan nito ako ng karapatan na maging depressed. Dapat lagi akong ok. Wala akong karapatang sabihin na “di ko na kaya” dahil sabi ng aking prof, it's like saying, “I am weak”.

Tama nga siguro na may nakapagsabi sa akin na isa akong jugdmental na tao at hindi ako consistent.
Madaming pinanggagalingan ang nararamdaman ko. Pero di ko pede ikwento kasi gusto kong sarilinin na lang.

Sana natatanggal ng pagkain ng ice cream ang lahat kahit panandalian lang. O kaya ng chocolates.
Kasalanan ko ang lahat.. Wala akong karapatan..
at sana may manlibre sa akin ng ice cream.. hindi ako magku-kwento pero sasabihin ko sa kanya na,

“Buti na lang naka-shades ako kanina sa bus.”